Marc Coucke investeert niet zomaar geld in bedrijven. En ook nu deed hij een prima deal met de (halve) aankoop van het Knokse ijssalon ‘Glacier de la Poste’. Met vorig jaar ruim 328.000 euro winst doet de crèmerie zelfs beter dan heel wat sterrenzaken en is dan ook een romige goudmijn. Ook andere ijszaken aan de Belgische kust draaien uitstekend. Wat is het zakengeheim?
Wees maar zeker dat Marc Coucke – alvorens in zee te gaan met ‘Glacier de la Poste’ – de bijhorende zakencijfers grondig heeft bestudeerd. En die ogen zeer rooskleurig, zo leert ook de jongste jaarrekening van het Knokse ijssalon. Uit een brutomarge van 677.751 euro – dat is de omzet min alle aankoopkosten – wisten de twee vestigingen van ‘Glacier de la Poste’ (naast Knokke is er ook in Duinbergen een verkooppunt) afgelopen 2024 liefst 328.408 euro nettowinst te puren. Terwijl boekjaar 2023 ook al met 306.370 euro winst werd opgeleukt.
Je kan het geloven of niet maar dit zijn cijfers waarvan zelfs de meeste sterrenchefs alleen maar kunnen dromen. Waar driesterrenrestaurant ‘Boury’ in Roeselare weliswaar buiten categorie is met vorig jaar 1.145.384 euro winst, moesten bekende tweesterrenzaken als Bartholomeus (248.134 euro winst) en Sir Kwinten (107.901 euro winst) vorig jaar dus met minder dan ‘Glacier de la Poste’ genoegen nemen. Zelfs ‘La Botte’ van Peppe Giacomazza – dat onlangs met een eerste Michelinster werd bekroond – draaide vorig boekjaar ‘slechts’ 24.796 euro pure winst.
Al bedroegen de personeelslasten bij ‘Glacier de la Poste’ vorig jaar toch nog altijd 328.408 euro. Maar ter vergelijking: bij ‘La Botte’ van Peppe Giacomazza was dat maar liefst 735.591 euro.
Een ijssalon is net als een frituur
En dan is er natuurlijk ook de foodcost. Volgens een simulatie plakt aan één bol roomijs – die aan de scheptoog voor 2 à 3 euro wordt verkocht – om en bij de 0,5 euro aan productiekost. Wat dus 1,5 tot 2,5 euro brutowinst per bol betekent.
Al blijft dat natuurlijk afhankelijk van hoe elk ijssalon alles bereidt. Sommige salons kopen het ijs al in halffabrikaat aan om er nadien enkel nog zelf water of melk aan toe te voegen. Andere zullen nog altijd volledig ambachtelijk te werk gaan en ook nog zelf pasteuriseren. In dat laatste geval ligt de productiekost natuurlijk veel hoger. Al zal het bij het gemiddelde ijssalon zoals bij een frituur zijn: van de totaalomzet zal uiteindelijk zo’n 40% winst overblijven.
Een ander groot voordeel voor ijssalons is dat waar sterrenzaken vaak ingrediënten moeten weggooien – en weggooien betekent dan letterlijk ‘verlies’ – geldt dat niet voor hen. Een ijssalon met 40 verschillende smaken zal die niet elke ochtend opnieuw maken. Een minder populaire smaak die ’s avonds niet op is, kan perfect enkele dagen in de frigo worden bewaard.
Een tweede groot voordeel is dat een ijssalon, en al zeker die met een toog op de zeedijk, voortdurend een grote doorstroom heeft. Je bent in tegenstelling tot een gewone restaurateur geen hele avond afhankelijk van dezelfde klanten, die soms weinig spenderen. Bij een ijssalon vervangt de ene klant direct de andere en als je geen of amper zitplaatsen voorziet, ben je er zelfs meteen van af.
Een opvallend gegeven is dat een vluchtige steekproef leert dat ook in het Belgische binnenland geen enkel ander ijssalon aan het Knokse ‘Glacier de la Poste’ kan tippen. Zelfs het in Brussel razend populaire ‘Glacier Gaston’ haalde vorig jaar zelfs met meerdere vestigingen samen ‘maar’ 53.559 euro winst.
Zeker aan de kust hebben ijssalons een ‘emotionele’ voorsprong dankzij het vakantiegevoel en dat ontbreekt nu net in het binnenland.
Conclusie blijft dat Marc Coucke met zijn halve aankoop van ‘Glacier de la Poste’ een gouden zaak heeft gedaan.